Na een nacht slapen komen er ineens weer wat herinneringen boven. Vlak voor de vlucht naar Myanmar kregen wij 2 formulieren die wij in moesten vullen. Een samenvatting van de 6 A4-tjes die wij in Nederland hadden ingevuld voor ons visum. Bureaucratie? Op 1 van de 2 formuliertjes moesten wij invullen of we iets aan te geven hadden. Waardevolle goederen of andere zaken. Tja, wat is waardevol? Dus wij voor de zekerheid 'JA' ingevuld. We hebben toch een laptop en fotocamera bij ons. Geen idee wat ze bedoelden. De douane keek niet naar dit formulier. Vervolgens moesten we voor een bagage check een keuze maken tussen 'iets aan te geven' en 'niets aan te geven'. Wij naar 'iets aan te geven', hadden we toch ingevuld. Koffer door de scanner en doorlopen maar. Werden we aangehouden of we het formuliertje nog wilden afgeven. Onder een zeer vriendelijke 'Dank' mochten we doorlopen en er werd niet verder naar gekeken. Tja, heeft iemand toch nog werk.

Vanochtend om 8 uur op weg naar Kyaiktijo (spreek uit: Tjaitjo), De gouden rots. Er was ons vergeten te vertellen dat we niet met de koffers bij het hotel konden komen. Maar dit was geen probleem, onze chauffeur neemt onze koffers weer mee vanaf de basecamp.

Halverwege de rit van Yangon naar De gouden rots stopten we bij de begraafplaats van Engelse WO2 militairen, de gesneuvelden dan. Erg indrukwekkend. De begraafplaats wordt zeer netjes onderhouden. Middenop staat een groot monument met de namen van ruim 27.000 militairen die daar liggen.

Na een stop bij een visserij en visdrogerij, welke je met je neus kan vinden, kwamen we aan in het Basecamp van Kyaiktijo. De rit tot hier duurde zo'n 4 uur. En nu ruim een uur als een legkip in een pick-uptruck naar boven. We hebben ze niet geteld maar we werden omringd door tientallen Myamarezen. In de brandende zon scheurden we over het zigzag weggetje naar boven. De armen en knieën van de achterbuurman in je rug en nek. Het aparte wil namelijk in dit land dat je weinig westerse mensen ziet tot nu. Gisteren werd er in de straten van Yangon zelfs 'Hoi' gezegd door een andere blanke. Lijkt wel een mop: 'Lopen twee stellen blanken door de straten van Yangon......'.

Door elkaar geschut kwamen we bovenop de berg. Op zoek naar ons hotel. In het hotel waar wij dachten gereserveerd te hebben bleek dit niet zo te zijn. Op de 2e stop hadden we moeten uitstappen. Dit bleek naderhand de plek te zijn waar mensen om geld vroegen bij de zoveelste Paya / Stoepa / Pagoda of zo. Hoe hadden we dat kunnen weten wanneer niemand iets verteld. In de warmte dus weer een steile kronkel weg af en 25 minuten lopen. En ja hoor daar was ons hotel.

Om 2 uur heeft Sabrina zich omhoog laten dragen door 4 personen en Almar er naast weer de berg op naar de Gouden rots. Grappig om te zien met de Boedisten en andere Birmesen die dit aanbidden. De rots is beplakt met bladgoud en balanceert op een andere rots. Zogenaamd tegengehouden door de haar van Boeddha. Er omheen allemaal andere religieuze gebouwen gebouwd voor de Pelgrims.

Tot slot nog eenmaal de berg afgelopen naar het hotel. Onderweg nog een souvenir gekocht. De verkoper wilde het belachelijke bedrag van 2500 Kyat hebben. Na wat onderhandelen kwamen we uit op een meer betaalbaar bedrag van 1500 uit. Wat dacht die verkoper wel! Toch maar weer 1 euro bespaard op het totaal van 2,5. Het slotstuk de volgende ochtend met de pick-uptruck. Voor meer informatie, zie de foto's.

zaterdag 10 november

Om 6 uur wilden we gewekt worden maar helaas waren wij onze wekker vergeten. Almar was er zeker van dat hij om 6 uur wel wakker zou zijn. Maar een goede nachtrust was wel nodig kwamen we tot de conclusie. Aan de receptiedesk een wake-up call gevraagd. Dit was mogelijk. Zowaar begrepen ze ons aangezien het engels begrijpen en uitspreken wel een probleempje vormt hier. En om van iedereen alle opmerkingen meteen weg te wuiven, het is een Engelse kolonie geweest! Goed, de volgende ochtend was onze wake-up call een schreeuwende vent die af en toe probeerde te zingen. Een moskee was er niets bij. Niet om aan te horen. Om vervolgens de Boedisthische Top 100 op te zetten. Tussendoor werd er op de deurbel gedrukt om circa 6 uur. En de top 100 was nog niet op het einde tijdens ons uitchecken.

Terwijl wij aan de balie stonden zagen wij een groep iets oudere Fransen ingeladen worden in een pick-uptruck. Wij stuurden onze receptioniste er op af om na te gaan of deze nog 2 personen er bij kon hebben. Gelukkig lukte dit. Hierdoor zaten wij tussen alleen maar Fransen die hun eigen pick-uptruck hadden geregeld en voor ons nog goedkoper ook dan in een truck met alleen maar locals. Met doodsverachting stortten wij ons naar beneden. Sabrina werd vastgepakt door haar achterligger met luid geschreeuw en gelach. Dit hebben we zo'n 45 minuten volgehouden voordat we beneden waren. Blij dat deze rit erop zat.

Onze chauffeur zat netjes op ons te wachten onderaan de berg in het dorp. Terug naar Yangon. Vanuit een bergachtig landschap weer langzaamaan naar de rijstvlaktes. Tussendoor stopten we langs de weg bij een stalletje om wat fruit te eten. Het zag eruit als een kokosnoot van buiten en de binnenkant als grapefruit. Het smaakte alleen meer als sinaasappel met een bittere twist. Erg lekker.

Uiteraard weer wat Pagoda's en het paleis van de koning bezocht, en nu in Bago. Te weten: Shwemawdaw Paya, Hinth Gon, Kanbawzathadi Palace, Shwethalyaung Buddha en Tokyaik Pun Paya. Alle pagoda's hebben hun eigen verhalen waardoor ze ontstaan zijn. Zoals een heuvel waarop 2 heilige vogels geland waren, een liefde tussen een koningszoon en een eenvoudig meisje, 4 vrouwen etc. Wij verwijzen jullie graag naar de betreffende wikipedia pagina's. Het paleis zag er van buiten wederom vol goud best mooi uit. Ook de vorm is bijzonder. Helaas bleek het onderhoud van dichtbij erg tegen te vallen. Toch straalt het nog wel rijkdom uit. De Boeddha was een groot liggend beeld. Er omheen is een lelijke hal gebouwd wat erg afbreuk doet aan de Boeddha. Na dit alles bezocht te hebben waren onze voeten zwart aangezien overal het schoeisel uit moest.

Vervolgens verder gereden door het landschap van echt Azië. Veel rieten huizen op palen, mensen vissend met de hand in de rivieren waar ook in wordt gewassen en meer. De dorpen zeer stoffig en sterk vervuild. Brommers die aan de linkerkant van de rechter weghelft rijden (lees nog maar een keer). Evenals de vrachtwagens. Dit maakt het voor onze chauffeur, luid toeterend, niet heel gemakkelijk aangezien iedereen hier aan de rechterkant het stuur heeft. En dit terwijl er rechts gereden moet worden. Alles moet voor iedereen wijken wat hier het verkeer domineert.

Wij zijn weer aangekomen in Yangon. Nu verder het binnenland in de komende dagen.