Kalaw, Pindaya en Mandalay

De weg naar Pindaya was een slecht geasfalteerde afgewisseld met grind en zand. Een rode omgeving in de bergen. We hobbelden alle kanten op in de auto. Na ruim 1,5 uur hobbelen kwamen we aan bij de berg waar een groot bouwwerk tegenaan gebouwd is, inclusief lift. Na wederom een slecht dollar briefje afgegeven te hebben voor de entree en 300 Kyat voor de fotocamera mochten we de grot binnen. Deze grot staat vol maar dan ook vol met Boeddha beelden. Volgens onze informatie meer dan 8700 stuks. Bij 10 zijn wij gestopt met tellen. Het zijn er echt heel veel. Tussen de beelden door, die soms wel iets van elkaar verschillen, waren nauwe paden. Uiteraard moesten we weer bloot voets aangezien het een Pagoda is. Na de vakantie maar weer wat voetschimmel-zalf halen. Het was een grot gemiddeld 20 meter hoog en van top tot teen stond het vol, maar dan ook vol, met beelden. Jaarlijks worden er door mensen bijgeplaatst met een plaquette er bij. Hier hebben wij een uurtje rond gezworven.
Iets verderop, bij de oude ingang, was een klein Boeddhistisch dorp met een schooltje en een grote zittende Boeddha. Hier was zowaar helemaal niemand. Nog geprobeerd een Boeddhist op de foto te zetten maar ze draaien zich allemaal om. En ze zijn zo fotogeniek.

Vanmiddag te horen gekregen dat onze vluchten eindelijk bevestigd zijn. De vlucht van Heho naar Mandalay was blijkbaar vlak voor onze aankomst in Myanmar geannuleerd. We hebben nu 2 aparte vluchten dus hopen elkaar op het vliegveld van Mandalay weer tegen te komen. Dit was niet zonder slag of stoot geregeld maar uiteindelijk blijkbaar toch gelukt.

woensdag 14 november

Een wisselvallige dag hier in Myanmar. Vanochtend was het betrokken. Een dreigende lucht terwijl wij wat door de omgeving heen liepen. Kalaw ligt in de bergen en is bij uitstek een wandelparadijs door een oud 'Hill station' van de Engelsen. In de koloniale tijd hadden de Engelsen hier hun optrekjes aangezien het wat koeler is dan elders in het land.Wij vinden lopen best leuk maar een hele dag een trekking maken is wat overdreven. Terwijl we wat rondliepen door het achterland begon het nog verder te betrekken. Terug naar het dorp. Net op tijd aangezien het echt begon te regenen, wij hebben geen vakantie zonder regen! Het werd ook echt kouder waardoor we een jas aan hebben gedaan. Verder maar gewacht tot we opgehaald zouden worden richting het vliegveld.

Nu kwam de uitdaging om toch met z'n tweeën in 1 vliegtuig te belanden. Wij gebruikten onze charmes, lachen, vriendelijk doen en toen......... was het niet gelukt. Een uur na elkaar zouden we vliegen. Helaas. 15 minuten later kwam er iemand van Air Bagan naar ons toe. Toch samen op 1 vlucht. En nu hopen dat het ook goed gaat met de koffers.

Aangekomen in Mandelay kwamen we in een redelijk moderne Aankomsthal met zowaar een bagageband. Wij kozen band 1, ook aangezien diverse Myanmarezen hier naar wezen. En toen wachten. Het duurde even en af en toe werd er voor een 'local' een koffer van achteren gehaald. Maar de band ging niet lopen. Vervolgens zwaaiden de deuren open en kwamen de koffers 1 voor 1 naar binnen gereden door de afhandelaars. Zowaar ook onze koffers! De bagageband hebben we maar gelaten voor wat het was.

Onze chauffeur bracht ons naar Mandalay op een nieuwe 4 baans-weg. Onze chauffeur was volgens ons een afgekeurde piloot. Hij reed midden op de weg, de onderbroken lijn met reflectors te volgen. Een paar keer mistte hij bijna een wegversmalling maar we zijn in Mandalay!

Oja, het internet is heel traag hier, voor insiders: de 'Cloud' is echt sneller!!!! Wanneer we weer wat langer achtereen een verbinding hebben zetten we foto's op onze weblog.

donderdag 15 november

Mandalay in de ochtend was erg bewolkt, toch maar een eind gaan wandelen. Op weg naar een Teakhouten Monastier in west Mandalay. Helaas om te zeggen maar het is een vieze stad. Ook heel druk met scooters, motoren, auto's, pick-up trucks en vrachtwagens luid toeterend door elkaar heen, zonder enig ontzag voor een ander. Ook niet voor ons! Na een ruim half uur lopen aangekomen bij de Monastier. Opgericht door een rijke Chinees zo'n 100 jaar geleden. Een mooi gebouw in enigszins Chinese stijl. Als je 'Shwe in Bin Monastry' in Google intoetst vind je wellicht meer info. Zo ook voor: 'Mandalay Palace', 'Shwe Nan Daw Monastry', 'Alumashi Monastry', 'Kuthodaw Pagoda' en 'Sanda Muni Pagoda'. Hier zijn we in geweest in de middag. Op straat werden we opgepikt door een opdringerige Riksja-rijder. Aardige vent verder en hij heeft ons al fietsend rond geleid. Overigens is het voor ons toch moeilijk te begrijpen dat iemand dakloos is, zo ook onze gids. Hij leeft op straat om zijn vrouw en kind verderop in een dorp te blijven onderhouden. Ons geld komt dit keer dus echt goed terecht en niet bij de regering!

Het paleis was weer erg pompeus. Alle gebouwen staan leeg en veel goud wat er blinkt. De Shwe Nan Daw Monastry is een soort gelijk Teak houten gebouw als we vanochtend hadden bezocht. In de Kuthodaw bevindt zich het grootste boek van de wereld. Dit bestaat uit ontelbare stupa's met ieder een bladzijde (stenen plaat met schrift). De overige gebouwen waren weer een toevoeging aan onze Pagoda 'verslaving'. Bij het laatste bezoek aan een pagoda kwamen we 3 Belgische vrouwen tegen die morgen met onze gids een trip willen maken naar de oudere plaatsen ten zuiden van Mandalay. Dit was ook al ons plan dus gaan we met z'n 5-en.

Helaas begon het aan het eind van de middag weer te regenen net als in de ochtend. We zijn toen maar de minibar ingevlogen. Wij hebben trouwens begrepen van onze gids dat er een aardbeving is geweest in noord Myanmar en ook Mandalay, 4 dagen geleden. Hier hebben wij niets van gemerkt.

Inle Lake

zondag 11 november

Om 8 uur op weg naar het vliegveld. Bij het inchecken kregen we een sticker op de borst van de luchtvaartmaatschappij. Dit om waarschijnlijk iedereen uit elkaar te houden van alle luchtvaartmaatschappijen. Met 2 gates zijn 6 maatschappijen best veel. Vervolgens kregen wij onze boardingkaartjes!

Bij 2 klapdeuren moesten we wachten totdat we gingen instappen. Asian Wings was onze maatschappij. Een kunst van hun is om bij vertrekpunt 45 minuten vertraging op te lopen. Belooft nog iets voor de overige vluchten. Terwijl er door de luidsprekers iemand iets omroept door middel van haar lippen om een microfoon te leggen staat de 'ronde Mister' met het bord omhoog met ons vluchtnummer erop. We gaan vliegen. En in een redelijk nieuw toestel ook nog.

Aangekomen in Heho, bij Inle Lake, moeten we onze paspoorten laten zien en vertellen waar we verblijven. Dit geldt gelukkig ook voor de locals. Normaal zijn de 'Foreigners' continu de klos, zoals betalen voor alle Pagoda's en ze lijken ook allemaal op elkaar. Wanneer iemand voordat je naar binnen mag vraagt waar je vandaan komt, heeft zeggen dat je uit Myanmar komt geen zin. Zijn ze bij ons nog niet ingetrapt, om vervolgens je naam en land op te moeten schrijven op een papieren handdoekje. Mooi land dit!

Onderweg naar Inle Lake nog wat stops gemaakt bij wederom een Pagoda en een oud Chinees gebouw waar Boeddhisten in opleiding zijn. Daarnaast de `visser van Myanmar` gezien en op de foto gezet. Het bijzondere is dat ze met 1 been roeien en op de andere staan. Hierdoor hebben ze hun handen vrij om te vissen.

Bij aankomst in het dorp Inle Lake wederom dollars op tafel leggen. Wij in ons stapeltje met slechte dollars de minst slechte uitgekozen. Hier moet namelijk normaal gesproken met zeer nieuwe dollar biljetten betaald worden. Beschadigde of zelfs minimaal gevouwen of gescheurd worden niet geaccepteerd. Dit betekent een uitdaging! Bij een Pagoda in Bago betaalden wij met een licht gescheurde 50 dollar biljet. Deze werd niet geaccepteerd. Toen nog 1 gevouwen en licht gescheurde en 2 iets gevouwen biljetten laten zien en hij koos toch een beschadigd biljet. Nu moest dit ook lukken in Inle Lake. Een niet zo `keurig` 10 dollar biljet werd gewoon door onze chauffeur meegenomen naar de kassiëre. Onze chauffeur keek er wel even naar maar het ging goed. Zo houden we onze nieuwe schone biljetten nog mooi op zak.

De middag hebben wij ons 'vermaakt' met rondlopen door het echte oude Myanmar. Veel armoede. De weggetjes bestaan uit gedroogde klei grond. De huizen uit boomstammen en riet. De toiletten zijn kleine barakjes iets van de woning geplaatst. Tussendoor betrapten wij ons er op tegen elkaar te zeggen: 'Hé een blanke op een fiets'! Tot nu zijn er weinig blanke toeristen te vinden. Chinezen en Japanners zijn er meer maar ook niet heel veel. Nog een enigszins onontdekt land. Leuk om een keer mee te maken. Hoewel de westerse merken wel langzaamaan hun intreden doen. Auto's zijn nog Japans maar er is al Coca Cola! Van Persie hebben we ook al op een bus zien staan net als een affiche voor Real Madrid tegen Barca. Het komt er aan helaas.

maandag 12 november 2012

Door de receptionist werd er een taxi voor ons van de weg geplukt. Dit bleek een oudere meneer te zijn met een lekkere dikke trui. Het wordt namelijk 's nachts in Inle Lake een stuk kouder dan overdag. Toch wel net onder de 20 graden. Overdag schatten wij in boven de 30. De taxi chauffeur was in het bezit van een fiets met een zijspan, waar de 2 passagiers rug aan rug in zitten. Wij westerse mensen zijn hier redelijk voor gebouwd. Almar zat met zijn heupen klem in het zitje en zijn knieën zowat onder zijn kin. Na 10 minuten fietsen richting de boot om het meer te verkennen begon de kramp toch echt op te spelen in de benen. Gelukkig waren we snel op de plek waar de boot lag te wachten.

Onze kapitein was een jongen die wij rond de 13 schatten. 15 mag ook. In de wat grote kano stonden voor ons 2 houten klapstoelen, redelijk comfortabel, achter elkaar met ieder een paraplu. In Myanmar gebruiken veel mensen een paraplu tegen de zon. Op de markt kom je zelfs reparateurs van paraplu's tegen. En in de boten veel Japanners met...........de plu op!

De tocht begon over het kanaal richting het meer. Bij de ingang van het meer stond een befaamde Birmaanse visser. Op 1 been roeiend met de andere been. Hoewel, hij sprong in het gelid toen wij aankwamen. Deed kort zijn kunstje, hield een vis omhoog met de woorden 'Picture' en vervolgens 'Money'. Daar waren we snel klaar mee. Wel leuke foto's overigens.

Na een tocht van ongeveer een uur over het meer, met volop vissers die gratis hun kunstje deden en zicht op het leven in de huizen op palen, kwamen we aan bij wederom een Pagoda. Hier namen we kort een kijkje aangezien wij meer plezier beleefden aan het rondvaren door de drijvende dorpen. Overal zie je drijvende tuinen, mensen die vissen, zich wassen of de was doen. Alles op, in of boven het water. Iedereen heeft wel een wat grotere houten kano en roeien veel met de been. Ben je wat rijker of een bedrijf dan heb je veelal een motor en scheur je over het water.

Het Inle meer is omgeven door een bergketen wat een mooie omgeving oplevert met veel groen. De huizen op palen van hout, met regelmatig een Pagoda er tussendoor en de vele houten bootjes en de drijvende groene eilanden en tuinen maken het een aparte omgeving. De waterwegen die het dorp compleet maken met kleine 'zijstraten' en doorgaande 'wegen'. Alles nog erg natuurlijk met de wolken die boven de bergen blijven hangen en bij ons zonovergoten. Het meer maakt de omgeving wel veel koeler.

Gedurende de dag bezochten we een authentieke(?) zilversmit, smederij, weverij (van bamboe en zijde kleden), parasol makerij, sigaren rollers en de Padang mensen (de vrouwen met de lange nekken vol ringen) naast een zoveelste Pagoda. Mogen we zeggen dat ze allemaal wel een beetje op elkaar lijken?

Na deze leuke uitstap werden we afgezet op de kade. We zijn lopend terug gegaan naar het hotel. Eerlijkheid gebied te zeggen dat we niet in 1 keer door zijn gelopen, we kwamen heel toevallig langs onze stamkroeg.

Yangon, Kyaiktijo, Bago en terug naar Yangon, bezoek aan de Gouden rots

Na een nacht slapen komen er ineens weer wat herinneringen boven. Vlak voor de vlucht naar Myanmar kregen wij 2 formulieren die wij in moesten vullen. Een samenvatting van de 6 A4-tjes die wij in Nederland hadden ingevuld voor ons visum. Bureaucratie? Op 1 van de 2 formuliertjes moesten wij invullen of we iets aan te geven hadden. Waardevolle goederen of andere zaken. Tja, wat is waardevol? Dus wij voor de zekerheid 'JA' ingevuld. We hebben toch een laptop en fotocamera bij ons. Geen idee wat ze bedoelden. De douane keek niet naar dit formulier. Vervolgens moesten we voor een bagage check een keuze maken tussen 'iets aan te geven' en 'niets aan te geven'. Wij naar 'iets aan te geven', hadden we toch ingevuld. Koffer door de scanner en doorlopen maar. Werden we aangehouden of we het formuliertje nog wilden afgeven. Onder een zeer vriendelijke 'Dank' mochten we doorlopen en er werd niet verder naar gekeken. Tja, heeft iemand toch nog werk.

Vanochtend om 8 uur op weg naar Kyaiktijo (spreek uit: Tjaitjo), De gouden rots. Er was ons vergeten te vertellen dat we niet met de koffers bij het hotel konden komen. Maar dit was geen probleem, onze chauffeur neemt onze koffers weer mee vanaf de basecamp.

Halverwege de rit van Yangon naar De gouden rots stopten we bij de begraafplaats van Engelse WO2 militairen, de gesneuvelden dan. Erg indrukwekkend. De begraafplaats wordt zeer netjes onderhouden. Middenop staat een groot monument met de namen van ruim 27.000 militairen die daar liggen.

Na een stop bij een visserij en visdrogerij, welke je met je neus kan vinden, kwamen we aan in het Basecamp van Kyaiktijo. De rit tot hier duurde zo'n 4 uur. En nu ruim een uur als een legkip in een pick-uptruck naar boven. We hebben ze niet geteld maar we werden omringd door tientallen Myamarezen. In de brandende zon scheurden we over het zigzag weggetje naar boven. De armen en knieën van de achterbuurman in je rug en nek. Het aparte wil namelijk in dit land dat je weinig westerse mensen ziet tot nu. Gisteren werd er in de straten van Yangon zelfs 'Hoi' gezegd door een andere blanke. Lijkt wel een mop: 'Lopen twee stellen blanken door de straten van Yangon......'.

Door elkaar geschut kwamen we bovenop de berg. Op zoek naar ons hotel. In het hotel waar wij dachten gereserveerd te hebben bleek dit niet zo te zijn. Op de 2e stop hadden we moeten uitstappen. Dit bleek naderhand de plek te zijn waar mensen om geld vroegen bij de zoveelste Paya / Stoepa / Pagoda of zo. Hoe hadden we dat kunnen weten wanneer niemand iets verteld. In de warmte dus weer een steile kronkel weg af en 25 minuten lopen. En ja hoor daar was ons hotel.

Om 2 uur heeft Sabrina zich omhoog laten dragen door 4 personen en Almar er naast weer de berg op naar de Gouden rots. Grappig om te zien met de Boedisten en andere Birmesen die dit aanbidden. De rots is beplakt met bladgoud en balanceert op een andere rots. Zogenaamd tegengehouden door de haar van Boeddha. Er omheen allemaal andere religieuze gebouwen gebouwd voor de Pelgrims.

Tot slot nog eenmaal de berg afgelopen naar het hotel. Onderweg nog een souvenir gekocht. De verkoper wilde het belachelijke bedrag van 2500 Kyat hebben. Na wat onderhandelen kwamen we uit op een meer betaalbaar bedrag van 1500 uit. Wat dacht die verkoper wel! Toch maar weer 1 euro bespaard op het totaal van 2,5. Het slotstuk de volgende ochtend met de pick-uptruck. Voor meer informatie, zie de foto's.

zaterdag 10 november

Om 6 uur wilden we gewekt worden maar helaas waren wij onze wekker vergeten. Almar was er zeker van dat hij om 6 uur wel wakker zou zijn. Maar een goede nachtrust was wel nodig kwamen we tot de conclusie. Aan de receptiedesk een wake-up call gevraagd. Dit was mogelijk. Zowaar begrepen ze ons aangezien het engels begrijpen en uitspreken wel een probleempje vormt hier. En om van iedereen alle opmerkingen meteen weg te wuiven, het is een Engelse kolonie geweest! Goed, de volgende ochtend was onze wake-up call een schreeuwende vent die af en toe probeerde te zingen. Een moskee was er niets bij. Niet om aan te horen. Om vervolgens de Boedisthische Top 100 op te zetten. Tussendoor werd er op de deurbel gedrukt om circa 6 uur. En de top 100 was nog niet op het einde tijdens ons uitchecken.

Terwijl wij aan de balie stonden zagen wij een groep iets oudere Fransen ingeladen worden in een pick-uptruck. Wij stuurden onze receptioniste er op af om na te gaan of deze nog 2 personen er bij kon hebben. Gelukkig lukte dit. Hierdoor zaten wij tussen alleen maar Fransen die hun eigen pick-uptruck hadden geregeld en voor ons nog goedkoper ook dan in een truck met alleen maar locals. Met doodsverachting stortten wij ons naar beneden. Sabrina werd vastgepakt door haar achterligger met luid geschreeuw en gelach. Dit hebben we zo'n 45 minuten volgehouden voordat we beneden waren. Blij dat deze rit erop zat.

Onze chauffeur zat netjes op ons te wachten onderaan de berg in het dorp. Terug naar Yangon. Vanuit een bergachtig landschap weer langzaamaan naar de rijstvlaktes. Tussendoor stopten we langs de weg bij een stalletje om wat fruit te eten. Het zag eruit als een kokosnoot van buiten en de binnenkant als grapefruit. Het smaakte alleen meer als sinaasappel met een bittere twist. Erg lekker.

Uiteraard weer wat Pagoda's en het paleis van de koning bezocht, en nu in Bago. Te weten: Shwemawdaw Paya, Hinth Gon, Kanbawzathadi Palace, Shwethalyaung Buddha en Tokyaik Pun Paya. Alle pagoda's hebben hun eigen verhalen waardoor ze ontstaan zijn. Zoals een heuvel waarop 2 heilige vogels geland waren, een liefde tussen een koningszoon en een eenvoudig meisje, 4 vrouwen etc. Wij verwijzen jullie graag naar de betreffende wikipedia pagina's. Het paleis zag er van buiten wederom vol goud best mooi uit. Ook de vorm is bijzonder. Helaas bleek het onderhoud van dichtbij erg tegen te vallen. Toch straalt het nog wel rijkdom uit. De Boeddha was een groot liggend beeld. Er omheen is een lelijke hal gebouwd wat erg afbreuk doet aan de Boeddha. Na dit alles bezocht te hebben waren onze voeten zwart aangezien overal het schoeisel uit moest.

Vervolgens verder gereden door het landschap van echt Azië. Veel rieten huizen op palen, mensen vissend met de hand in de rivieren waar ook in wordt gewassen en meer. De dorpen zeer stoffig en sterk vervuild. Brommers die aan de linkerkant van de rechter weghelft rijden (lees nog maar een keer). Evenals de vrachtwagens. Dit maakt het voor onze chauffeur, luid toeterend, niet heel gemakkelijk aangezien iedereen hier aan de rechterkant het stuur heeft. En dit terwijl er rechts gereden moet worden. Alles moet voor iedereen wijken wat hier het verkeer domineert.

Wij zijn weer aangekomen in Yangon. Nu verder het binnenland in de komende dagen.

Aankomst Myanmar

Bij het inchecken waren we gelukkig wakker met 1 uur slaap achter de rug. Onze grondstuart van Lufthansa checkte de bagage van Almar gemakshalve in op de terugvlucht vanuit Myanmar, verkeerde vluchtcode dus. Gelukkig zagen we dit op tijd waardoor de koffer nog net op tijd uit de afgrond getrokken kon worden. Er moet denk ik maar eens een hartig woordje gesproken worden met deze uitzendkrachten. Insiders weten wat en wie wij bedoelen.

Na bijna een dag reizen aangekomen op onze eindbestemming. Volgens ons met een uur vertraging, volgens iedereen anders zonder enige vertraging. Wij waren van mening dat onze vlucht vanuit Kuala Lumpur om 9.05 uur zou vertrekken. 2 maal nagevraagd en we werden netjes naar Gate G6 gestuurd. Helaas stond deze vlucht niet op de borden. Dus om 8.45 kregen wij het toch wel redelijk warm. Begrijpelijk, je staat in Maleisië. Blijkt onze vlucht om 10.05 te gaan en op onze ticket stond de opening van de Gate aangegeven. Hier waren wij het niet mee eens maar je doet er weinig aan.

Na aankomst in ons hotel in Yangon, overigens niet meer de hoofdstad sinds 5 jaar ofzo, zijn we naar de Shwedagon pagoda gegaan. Vreemde mensen die Birmezen. Je moet je schoenen uittrekken om vervolgens op bloedhete tegels te gaan lopen in de zon. Een indrukwekkende pagoda met erg veel goud. Het is een bedevaartoord en 1 maal in je leven moet je er geweest zijn. Was wel een eind lopen, zeker na ruim 24 uur niet geslapen te hebben. Iets op verkeken.

Nu eerst een Myanmarees biertje en even slapen. Kijken wat de keuken straks te bieden heeft.

Voorbereiden voor Myanmar

De koffers zijn zo goed als gepakt. Iedere keer nemen we weer voor om ruim onder de 20 kg te blijven. Zal het dit keer wel lukken?

Wanneer we het weer bekijken is het nu bloedheet in ons eerste dorp, Yangon, de hoofdstad als dat nog steeds zo is. Goede reden om bij aankomst om 11 uur 's ochtends aanstaande donderdag eerst maar wat te gaan slapen. En dan geestelijk voorbereiden op onze trip met een volgepropte pick-up richting ons hotel bij de Gouden rots vanKyaiktiyo. We zijn wat verwend dus dit is voor ons een uitdaging. We zullen het vast overleven.

Nu eerst de vlucht naar Frankfurt om vervolgens 11,5 uur te vliegen naar Kuala Lumpur en dan nog ruim 2 uur naar de eindbestemming. Wat ons betreft mag het reizen beginnen (zijn we er maar vanaf van die vlucht).

Oja, waneer je rechts in de balk onderin bij 'Blijf op de hoogte!' je email adres invult krijg je een bericht wanneer wij weer iets hebben geplaatst. Mocht je onderweg nog wat tips, opdrachten of bestellingen hebben, laat dan maar weten via een opmerking onder de tekst of foto's. We zullen zien wat we kunnen doen.

Tot snel!

Welkom op ons Reislog!

Hallo en welkom op ons reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar wij ons bevinden en waar wij zijn geweest! Meer informatie over onszelf en de reis die wij gaan maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor onze mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met ons meereist!

Groetjes,

Almar en Sabrina